Alexander Olbrechts- Het eindigt met jouw dood

Daniel en Manon krijgen een hele vreemde brief op de mat. Het is een dreigbrief waarop staat: Het eindigt met jouw dood. Vanaf dat moment gebeuren er allerlei vreemde dingen. Manon is spoorloos verdwenen en Daniel, wil haar koste wat kost terug. De vrouw van Daniels vriend Nico, doet ook vreemd. Nico is er van overtuigd dat Deb vreemd gaat. De mannen besluiten uit te gaan vinden wat er allemaal aan de hand is. Nico zijn broer werkt bij de politie, hij helpt mee om Manon te zoeken. Al snel trekken ze een beerput open, die van alle kanten stinkt. Ze komen erachter dat er bedrijf bestaat, die vreselijke experimenten uitvoert. Niet alleen op dieren, maar ook op mensen en babyś. Omega Corporatie is levensgevaarlijk. Lukt het iedereen, om levend uit deze duistere wereld te komen, of niet?

Het einde vond ik best verrassend en anders dan anders. Maar daar hou ik van. Ik vind het origineel bedacht en gedurfd. Het is mysterieus en spannend. De schrijfstijl leest fijn en je vliegt er doorheen. Het enige minpuntje was voor mij, dat er best wel wat seks in zit of de gedachte eraan. Ik kon me ook niet echt vinden in het woord: Piloot. ( Dat is een lichaamsdeel). Het past wel in verhaal, dat dan weer wel, maar het voegde me niet. Maar voor de rest, vond ik alles echt spannend van begin tot het einde.

De auteur snijdt een gevreesd onderwerp aan: Hoe ver mogen we gaan in de medische, experimentele wereld? Hoe ver, is te ver? Waar lig je de grens? Dit zou zomaar echt kunnen zijn. Het voelt aan als een thriller, met toch wel een sciencefiction feeling. Je hoopt dat het SF blijft. Dat het niet de waarheid gaat worden.

De cover vind ik mooi en passend.

Het boek krijgt van mij 4,5 sterren, cijfer: 9

Advertentie

Simone Rozeboom- Tot de dood

Emma woont en werkt in een wereldstad. Maar als haar vriend het uitmaakt, heeft ze geen zin meer om te blijven. Haar terugreis naar Nederland staat geboekt, als ze op de laatste avond een avontuurlijke uitspatting beleeft. Maar ze ziet het als een goede afsluiter.

Eenmaal in Nederland, blijft Rick haar lastig vallen. Hij begint een echte stalker te worden, maar hij zit in Amerika. Dus ze denkt: het zal wel loslopen. Maar deze man weet van geen stoppen, hij moet haar hebben. Als lezer wordt het langzaam duidelijk dat hij knettergek is en levensgevaarlijk.

Emma besluit om in Nederland te blijven, omdat ze daar een goede baan kan krijgen. En ze geniet van haar familie. Als Rick erachter komt dat ze niet meer terugkomt, bedenkt hij een plan om haar toch te krijgen. Hij gaat hierin heel ver. Best een heel creepy idee, dat er dit soort roofdieren ook in het echt bestaan.

Het einde laat je ook achter, met mixed feelings, maar dat is eigenlijk heel goed bedacht. Het is geen standaard einde, daar hou ik echt heel erg van. Top geschreven dus!

Ik heb het eigenlijk in 1 ruk uitgelezen… 1 minpuntje, vond ik wel, dat het Rick soms net even iets te gemakkelijk ging. Zoals een huissleutel vinden, op de kozijnen om bij iemand binnen te komen. Wie legt daar nog een sleutel neer, in deze tijden? Ik niet…. Maar voor de rest zit het erg goed in elkaar en krijg je echt de kriebels van die man. Je wilt Emma helpen.

Het heeft mij goed geraakt en ik kan iedereen deze thriller aanraden. Het is er een die je in de winkel waarschijnlijk zo voorbij zou lopen…. Niet doen! Hij is echt goed en heeft mij behoorlijk enthousiast gekregen.

Ik hoop dat deze auteur nog meer thrillers gaat schrijven. 4,5 sterren!

Esther Wagenaar- Terra 7, boek 2: Het huis van de roos

Conrad en Bridget gaan op zoek naar de verdwenen reddingscapsule. Het zit ze allemaal niet erg mee. Ze ervaren veel problemen onderweg. Conrad neemt een overlevende van een Afraanse aanval mee. De jongen heet Duncan en hij kan ze niet luchten of zien. Hij is namelijk absoluut niet voor het verzet. Het verzet haat hij al heel lang. Toch onstaat er een soort van vertrouwen. Duncan besluit om terug te gaan naar zijn familie: het huis van de roos. Hij moet de boosaardige Falk stoppen, voordat hij zijn huis ten val brengt en nog meer macht in handen krijgt. Conrad gaat hem proberen te helpen. Wat volgt is een avontuur van vallen en opstaan.

Liefde en leed, worden gedeeld. Je hebt ook tissues nodig, zeker tegen het einde aan. Het boek speelt met je gevoelens. Uitgehuwelijkt worden, vrouwen die naar mannen moeten luisteren. Mensen die zich gevangen voelen in hun eigen leven.

Een verhaal over een wereld, waar mensen een tweede kans krijgen. Maar je denkt: verdient de mensheid eigenlijk wel een tweede kans? Kunnen ze echt samenleven, zónder een planeet te verwoesten?

Heerlijk boek om bij na te denken, weg te dromen en om in te verdwalen.

De technische snufjes, geven het een heerlijk Science fiction sausje. Ik hou van dit soort verhalen. Maar wil wel weten hoe het verder gaat, ook met de personages die niet in dit boek voor komen. Het smaakt naar méér, is origineel en leest echt lekker vlot.

Na het eerste boek wil je het liefst meteen verder lezen. Boek 2 richt zich voornamelijk op Conrad en Bridget. Het huis van de roos is een belangrijk onderwerp. Duncan, is misschien wel de troefkaart om de duisternis te verdrijven.

Prachtige mooie fantasievolle wezens, het boek heeft er een behoorlijk aantal. Een verhaal over goed en kwaad. De scheidingslijn daartussen lijkt soms erg dun. Het is echt een boek dat je beleeft, tijdens het lezen.

Een aanrader! 5*****

Thomas OldeHeuvelt -Echo

Dit boek riep me gewoon echt! Waarom, dat werd al snel duidelijk. De hele sfeer van dit boek, geeft je de kriebels, de koude wind. De echo’s uit de bergen, waar je naar van wordt…. En dan de vloek, ook nog eens. Ik had het steeds zo koud…. en kan met Alle eerlijkheid zeggen, dat ik geen nagels meer over heb. Ik werd er heel erg nerveus van. Dit boek gaat flink onder je huid zitten. Het kruipt echt in alle hoekjes en gaten van je bewustzijn!

Nick Grevers gaat samen met zijn klimmaatje Augustin op pad. Ze zien tijdens een klim een berg, die nergens echt goed op de kaart staat: de Maudit. Ze besluiten ommdeze berg te gaan beklimmen. Zodra ze de vallei binnen stappen, hangt er al een naargeestige sfeer. Het is er stil, maar toch voelt het alsof ze niet alleen zijn. Paden lijken oneindig te zijn, hoogtemeters geven waardes die niet kunnen kloppen…. Even later: Nick wordt wakker in het ziekenhuis, hij is zijn halve gezicht kwijt en Augustin is dood. Er is iets in hem gewekt of achtergebleven. Zijn vriend komt er al snel achter.

Veel dingen over bergbeklimmen wist ik niet. Dus er ging een wereld voor me open. Maar of ik na het lezen van dit boek, ooit deze hobby nog ga proberen? Ik denk het niet. Ik snap het vrije gevoel, bergen maken indruk op je, maar in dit geval had jende berg beter niet mee naar huis kunnen nemen.

Ook zit er toch weer iets in waarover je gaat nadenken.. kun jij nog van iemand houden, als zijn of haar gezicht, voor goed weg is? Hoeveel betekent uiterlijk voor je? Ik denk dat je toch veel waarde hecht aan uiterlijk, hoe hard dat ook mag klinken. Maar je weet het pas, als je in die situatie terecht komt……

Het beeldend schrijven zorgt dat je voorlopig geen berg meer opgaat, of wilt zien. Je voelt de kou, de wind, de angsts en de boosaardige ziel van de Maudit echt. Deze berg laat je nooit meer los, je gaat er waarschijnlijk met een grote boog omheen. Dat garandeer ik je. De scènes in het donker, in de ijsspleet. Oh, jemig wat eng vond ik dat. Meesterlijke horror. En ik krijg niet snel de kriebels. Maar dit boek deed gewoon heel veel me. Ook de excorcist achtige scenes, die je zo voor je ziet, laten mij echt niet meer los. Wat een meesterwerk heeft Thomas neergezet. En, ja Thomas, dit was het wachten dubbel en dwars waard. Hiermee heb je mijn verwachtingen overtroffen. Fantastisch!

De mensen in het dorpje onder aan de berg zijn ook creepy. Daar krijg je echt een naar gevoel van. In mijn situatie, was ik niet gebleven. Meteen naar huis. Diedoodsvogels, de boosaardige sfeer, mij niet gezien.

Dit boek moet echt echt een verfilming krijgen, pure horror.

Ik kan nog uren doorschrijven over deze, enge, koude, gruwelijke ervaring dat Echo heet. Maar je moet dit boek echt zelf beleven! Wie weet, blijft er wel een stukje vanmdeze vloek in jou achter! Bij mij wel. Dit boek vergeet ik nooit meer.

5sterren,maar ik zou er eigenlijk 6 willen geven! En weet je… ik geefmer gewoon 6! Voor mij het boek van 2019 tot nu toe .

6****** dus. Lol.

Theo Barkel – De castlefest kronieken 4: De eindeloze paradox

Je komt terecht in het Londen van Sherlock Holmes. Holmes volgt een vreemd spoor. Ondertussen in onze tijd, maakt Arthur zich op, om als Watson te cosplayen, op Castlefest. Hij moet er alleen op af. Daar komt hij een zeer vreemde srand tegen. Een man met een raar uitziend apparaat. Als het apparaat aangaat, staat het festival op zijn kop en er vallen slachtoffers. De grootste bekende speurneuzen gaan proberen deze zaak op te lossen. Maar of dat lukt voordat er paniek uitbreekt?

Ben jij weleens naar castlefest geweest? Dan mag dit boek niet ontbreken. Het speelt zich af, op het bekende terrein, waar je zelf de paden wel eens hebt bewandeld. Maar ook als je er niet geweest bent, kun je het goed voor je zien. Het is goed beeldend beschreven.

Het steampunk sausje is er een, waar ik wel van hou. Erg technisch ben ik niet, dus daar snap ik niet veel van. Maar vind het er wel mooi uitzien. Knap gemaakt, bedacht en ook echt mooi om te zien. Ik vind dat er te weinig verhalen zijn met steampunk als onderwerp. Dus eigenlijk hoop ik dat er meer komem. En deze was erg vermakelijk. Ik kijk uit naar deel 5!

Toch zie ik ook fantasy, sciencefiction en een vleugje horror in deze steampunk detective! Het is die mix, wat het zo heerlijk lezen maakt!

Het boek zit ook vol met herkenbare humor. Je herkent niet alleen de auteurs van Macc. Ze worden ook nog eens helden of een beetje baldadig.. lol.. En de koffie is erg belangrijk. Als je ze weleens gezien hebt op een evenement weet je dat die altijd klaar staat. Kom niet aan de koffie… dan kunnen auteurs gekke dingen gaan doen. Door de herkenbaarheid werd het ook meteen een stuk echter. Leuk gedaan!

Ik geef het boekje 4 sterren.

Het is mijn boek niet!

Iedere lezer heeft het wel eens. Het is onmogelijk om alles leuk te vinden.

In deze blog haal ik aan waarom en welke boeken ik niet goed vond/vind. Misschien herken je er iets in, misschien ben je het totaal niet met me eens.. Maar wees dan blij dat alle boeken een publiek hebben, maar niet iedereen hetzelfde leuk kan vinden. Want we zijn mensen met een mening en het is eigenlijk gewoon heerlijk om over boeken te discussiëren.

Ik hou bijvoorbeeld niet meer van de standaard thrillers: een moord en een rechercheur die op de zaak gezet wordt. Waarom? Omdat ik het niet origineel meer vind. Heb er zoveel gelezen. Het gaat dan vervelen. Maar een thriller met horroraspekten vind ik wel vaak geweldig! Ik ben ook niet van de schietthrillers. De kogels vliegen je om de oren en de held ala Steven Segal (of hoe je dat ook schrijft) blijft ongedeerd en overleeft alles.

Ik zal nu een aantal boeken bespreken, in het kort….En daarna ga ik verder in op: wat mij afstoot.

Het meisje in de trein

Ik kon er echt niets mee. Verwarrend, rare schrijfstijl, saai. Deze heb ik dus ook niet uitgelezen en snel op marktplaats verkocht.

Zaden der hoop

Hierin mist de wereldopbouw , geen idee hoe het eruit zag daar. De nadruk ligt teveel op monologen, waardoor het aanvoelt als een script. Je moet te veel zelf invullen. Kreeg totaal geen band met de personages. Het onnodig, overdreven schelden was ook absurd.

Het Paulus labyrint

Ik snap de vergelijking met Dan Brown een beetje, maar hij is niet zo langdradig. Langdradig = als in te veel informatie. En dat was wat de vaart er keer op keer uithaalde. En dat inzakken, daar hou ik niet van.

Bastaardvlekken

Het is voor mij erg afstandelijk geschreven, kreeg geen gevoel bij het verhaal en de personages. Dit komt door de vaak hele lange zinnen, die ik na 6x lezen nog niet voor me kon zien. Ik werd niet in het verhaal gezogen. De afstandelijkheid bleef. Deze heb ik ook niet uitgelezen. Als een boek je niet pakt, kun je beter stoppen.

Leviathan ontwaakt

Deze vond ik ongelooflijk saai. Te traag, er gebeurde weinig. Ook zinnen waarvan ik dacht. He? Dit was een van de eerste boeken die ik recenseerde en ik heb hem een te hoog cijfer gegeven. Daar heb ik spijt van. Nu zou ik het boek absoluut lager waarderen. Beginnersfoutje.

Wildwood

Dit is een engelstalig boek met prachtige illustraties, maar komt niet opgang. Het idee is origineel, maar het Engels is zo vreemd. Het leest gewoon niet vlot. Hierdoor werd jet een draak van een boek. Deze heb ik snel op marktplaats gezet!

Duistere oorlog 1

Dit boek had soms erg vreemde zinnen. En er bleven maar persomages bijkomen. Na de 20 was ik de tel kwijt. Sommigen kwamen niet meer terug ook. En echt alle soorten wezens die je maar kunt bedenken kwamen erin voor. Ik was totaal de draad kwijt en had er totaal geen gevoel bij. Heel erg verwarrend, voor dit boek heb ik een andere recensent gezocht.

Ripper

Dit boek van Isabel allende was pure ellende… Het heeft maanden naat mijn bed gelegen. Er alleen aandenken bracht me in een diepe slaap. Dat boek was echt saai. De titel belooft veel. Maar het ging over gamers en er gebeurde echt bar weing. #gaap. Ik heb m wel uitgelezen en weggegeven!

Brad Thor boeken.

Toen hij ze zelf nog schreef, hield ik er nog van. Maar toen iemand anders het overnam, had ik totaal geen feeling meer met de boeken. En de held is bulletproof bijna. Overleeft echt alles. Geloofwaardigheid is ook een ding hoor.

De 100

Ik vond het eerste boek zo saai en niet opgang komen, dat ik ermee stopte. De serie vond ik ook na 5 afleveringen niet meer leuk. Het pakt me gewoon niet. Ook dat kan gebeuren.

Verdermeer

Ik viel voor de cover, die fout heb ik al vaker gemaakt….. het verhaal is hakkelend en enorm kinderachtig. Ik heb 100 blz gelezen en kon het hoofdpersonage echt wel afschieten. Te veel irritatie dus!

De erfgename van Herlewinne

Deze was gewoon niet spannend genoeg en kwam niet echt op gang. Ik ben een echte spanningsboog lezer. En als dat ontbreekt, is het al snel niet meer leuk.

Demon van felswyck

Zat totaal geen spanning in. Pas na dik 300 blz gebeurde er wat. De auteur was te beeldend aan het schrijven. Dat kan ook. Bloemen langs de weg werden uitbunding beschreven. Heel veel details, gingen zinnen, soms pagina’s door. Daar hou ik echt niet van. Beeldend schrijven is een kunst, maar het kan ook teveel worden. Dat was in dit boek dus echt het geval.

De noordzeemoorden

Heel veel mensen verslinden de serie. Ik niet. Irriteerde me enorm aan Kira. Ze was een jonge meid die overal zo naar binnenliep. Zelfs bij een politieonderzoek, kon ze zo langs de afzetting komen, haar eigen onderzoek starten en weer vrolijk wegkomen. Zonder dat er ook maar iemand iets van zei. De echte politie laat dat niet toe. Totaal ongeloofwaardig dus.

Wanneer stop jij met een boek?

Ik met eigen boeken, 80- 100blz. Dan gaan ze dicht en weg. Ik ga geen nieuwe poging wagen.

Recensie exemplaren probeer ik altijd uit te lezen. Maar een enkele keer lukt het echt niet. Dan zoek ik een nieuwe recensent en sluit het af. De laatste 4 maanden is dit echt maar 1x voorgekomen.

Niet uitlezen =Voor mij geen recensie. Je mist dan teveel van het boek om een eerlijke mening te vormen. Daar moet je alles voor lezen. En ik lees niet meer tegen mijn zin. Door mijn gezondheid moet ik ook van negativiteit af, zeker als het mezelf beïnvloed. Dus een enkele keer,hak ik de knoop door. Ik heb CVS, M.E en fibromyalgie en energie is soms niet aanwezig en dan moet je stoppen. Stoppen en loslaten. Ik heb ontzettend veel te lezen, dus blijf er niet in hangen.

Val-kuilen

Ik lees weleens een boek, waar een quote op staat van een bekende auteur. Een auteur waar ik en hoge dunk van heb. Maar na het lezen vraag ik me serieus af, of ze het boek echt hebben gelezen. Dat is ook de reden waarom ik geen recensies lees van auteurs, die collega auteurs beoordelen.

Het promo voor promo principe snap ik ook niet. Mensen die elkaar promoten, terwijl ze het boek niet gelezen hebben. Jij vind hun boeken goed, maar ze promoten een boek dat jij slecht vond. Ik snap dat men elkaar wil helpen. Maar de geloofwaardigheid word zo aangetast. Dit komt gelukkig bijna nooit voor. Maar dit soort acties werken bij mij niet. Wel luister ik naar tips van bevriende bloggers. Zij weten echt wat er in mijn straatje past.

Teveel promoten, werkt ook averechts. Als en boek overal opduikt, heb ik er geen zin meer in, op een gegeven moment.

Balans

Eigenlijk is het bijna onmogelijk voor een auteur om de balans te vinden, tussen wat ik in een boek zoek en wat niet. Ik heb dus best wel een eisenpakket. Maar dat heeft elke lezer wel. Dat is de magie van een boek dat helemaal je ding is! Schrijven is een vak apart! Je kunt als auteur niet iederéén bekoren, met je boek. Als recensent is dat ook zo. Je kunt lijnrecht tegenover elkaar staan. Maar even goede vrienden blijven. Dat is een stukje magie van de boekenwereld. Acceptatie.

Toch zijn er echt heel veel, die dat gewoon allemaal gelukt is, mij in het verhaal slepen en waar ik dus dolenthousiast over ben. Keep on writing!

Boeken lezen blijft persoonlijk. Hoe jij je voelt in /of door een verhaal, dat maakt het lezen juist zo leuk (en soms ook niet).

Kate Wiseman – Gangster School : broederschap van het kwaad

Dit is het tweede boek in een serie, die van mij nog heel lang mag blijven doorgaan. Wat is het boek weer leuk!

De vormgeving is prachtig, fijn lettertype, leuke headers bij een nieuw hoofdstuk en zeer vlot geschreven.

In dit deel krijgen Milly en Charlie weer les op het Rabauw college. Het is geen gewone school… Hier leer je om een echte boef te worden. Maar ook hacker, dief of nog meer dingen die niet echt goed te noemen zijn. De 2 vrienden zijn eigenlijk te goed voor deze school. Maar dat mag je absoluut niet verder vertellen!!!!!! Want als ze te goed zijn, moeten ze naar een andere school. Een voor brave leerlingen. Daar zitten ze niet op te wachten. Maar de school heeft vijanden, vooral het schoolhoofd. Iemand heeft het op haar voorzien. Een donkere sekte-achtig aandoende orde verstoort de rust op school. Hoe kunnen ze hun school redden, van de ondergang? Charlie zijn trouwe viervoeter en Wolfie spelen ook weer een grote rol. De leraren zijn maf, de leerlingen niet te vertouwen. Welkom op het Rabauw.

Het is spannend, grappig en leest als een speer. Je vliegt er doorheen. Leuk om voor te lezen of om zelf te lezen.

Themas als: verraad, vriendschap, vertouwen, overleven en de hele schoolsfeer is geweldig.

Het boek krijg 5 dikke sterren van mij. *****

Sebastian Koen- De verhalen van Auruco: Een rijk in verval

Dorvin en Edilion hebben een goed leven, dat in een klap op zijn kop komt te staan, als hun dorp een aanval te verduren krijgt van duistere, bloeddorstige wezens. Ze moeten op de vlucht slaan voor de onderdanen van de duistere tovenaar Felkon Demonos. Hij heeft de wezens geschapen en wil alles en iedereen overheersen. Ze komen in een lastige situatie terecht als ze gevangen worden genomen en gedwongen worden om mee te doen aan een dodelijk spel… ze moeten het zien te overleven, maar dat lijkt bijna onmogelijk te zijn.

Een van de broers heeft een magisch zwaard, de andere heeft een bijzondere gave, die hij onder controle moet proberen te houden. Dat vond Ik echt een mooie wending in het verhaal. De jongens geven enorm veel om elkaar. Hun band wordt steeds sterker en als lezer, is dat erg fijn. Je leert de jongens steeds beter kennen.

Een andere verhaallijn is die van Elisia. Deze sterke jonge vrouw, heeft zoveel girlpower. Corlette trouwens ook. Ik vind het erg fijn, deze mix van mannelijke en vrouwelijke personages. In sommige verhalen lijkt het vaak alsof alleen mannen op eenqueeste mogen gaan…. Maar in dit verhaal zit genoeg girlpower, dat is ontzettend gaaf!

Er staan heftige, soms erg bloederige gevechten in. De wereld lijkt steeds duisterder te worden. Toch blijft er een sprankeltje licht branden, je staat als lezer echt aan de goede kant. Toch zitten er ook momenten in, waarbij je moet slikken. Je zou willen ingrijpen, om het personage te helpen, maar dat kan niet. Je voelt de machteloosheid of wraak op deze manier nog beter. Soms vond ik het echt naar horror neigen, omdat het levensecht lijkt te zijn.

De magie is origineel, apart en zeer kleurvol. Ik heb daar echt van genoten. Ook omdat de auteur beeldend schrijft, zie je het zo voor je. De wereld opbouw en de personages groeien steeds meer. Het doet ook licht Dystopisch aan, omdat je niet zou willen leven in deze wereld.

Wat ik ook erg mooi vond, was de taal. Deze klinkt mooi, en kun je achter in het boek terug vinden, met de vertaling. Zo nu en dan spreken ze deze unieke taal. Dit staat ook aangegeven, bij de aanvang van elk hoofdstuk.

Ik kijk er naar uit om nog meer van Auruco te lezen in de toekomst. 5*****

The Kilkennys – Den Helder 21 november 2018

We werden heengebracht door een zeer enthousiaste taxichauffeur. Hij had plezier in zijn werk.

Eenmaal aangekomen meteen een plekje gezocht in de stadshal. Deze was net als de vorige keer, omgetoverd in een Ierse pub. Gezellige mensen bij je aan de tafel… Een lekker drankje. Een wijntje dat erg lekker smaakte…….. De verlichting was met kaarsen en rood en oranje licht. Hierdoor werd de sfeer intiem.

De jongens kwamen op en dan is genieten geblazen. Ik heb echt niet stil kunnen zitten en lekker meegezongen. Ze maken enorm veel sfeer. Ze bespelen veel instrumenten. Niet alleen de gitaar, Bas, banjo of mandoline, maar ook verschillende soorten fluiten. En ik dacht af en toe echt dat de jongste van de band een neusfluit had. Maar dat kan ook de wijn zijn….. hij speelt ook de uilleann pipes en dat is een prachtig instrument. Het lijkt mss een beetje op een doedelzak/ blaasbalg, maar het geluid is veel mooier en puur. Ik vond dat echt prachtig. Het nieuwste lid is een echte aanwinst. (Hij heet Mick). De harde kern blijft bestaan uit Davey, Robbie en Tommy.

Natuurlijk deden ze veel bekende ierse liedjes, maar ook hun eigen Homeland. Je ziet ze echt stralen op het podium. Ze hebben echt plezier en dat straalt ook weer over naar het publiek. Oogcontact is er ook. En dat is echt heel leuk, ze betrekken het publiek echt bij hun passie: muziek maken. Al denk dat er minstens 1 bandlid was, die een paar keer verlangend naar de bar keek. Het is dorstige muziek. Sterker nog hij zei gekscherend dat hij jaloers was op de mensen die bij de bar stonden. Lol.

Er is altijd een liedje waar het helemaal mis gaat. Waar je op een bepaald ritme moet klappen.

De eerste keer dat het goed gaat moet nog komen. Dus vroeg Robbie een euro per persoon als het niet goed ging. En hij gaf 200 euro p.p als het wel goed zou gaan. Hij weet dat het gewoon niet goed gaat. En dat blijft grappig. Het is de bedoeling dat je stopt met klappen als de band, of het refrein stopt. Nu verdenk ik ze ervan dat ze iets vaker stopten als normaal.. Haha…….. Droge humor. I love it!

Op een gegeven moment was het zo dat Davey zei: als jullie het nu niet goed doen zetten we op de boot naar Texel… En toen dacht de hele zaal: nee! Niet Texel! En ging het wel goed.

Er is altijd een beetje wrijving geweest tussen Helderse mensen en Tesselse. Waarom kan ik niet echt uitleggen. Het voegt vaak gewoon niet. Zoals een broodje hagelslag.. zonder boter. Het botert niet. Zo. Nu weet je ook waar dat spreekwoord vandaan komt😁. Als je iemand zat bent.. dan dreig je met de woorden: Ik zet je op de boot naar Texel. (Om nooit meer gezien te worden, dat waren Davey zijn woorden, maar stiekem denk je dat zelf ook, als je dat tegen iemand zegt. Alleen nu, was het met een dikke knipoog).

Gelukkig kreeg onze kant een keer een duim omhoog van Davey. Dus wij mochten blijven.

Hoe de jongens dat weten, geen idee. Ze zijn goed op de hoogte van de plaatsen waar ze spelen.

En.. Ze kregen den helder weer aan het dansen. Dat is echt een zeldzaam fenomeen. Wij zijn geen dansers. Maar ik heb zelfs een beetje gedanst de laatste 2 liedjes. Daarvoor waren mijn benen onder tafel aan het dansen en kon ik ook niet stilzitten. Dat is onmogelijk bij deze band.

Ze spelen toch dik 2 uur. Dat doen niet veel muzikanten. En eigenlijk wil je dat ze doorgaan.. tot 4 uur in de morgen, zoals ze altijd zeggen bij opkomst.

De belichting vond ik ook mooi. Vooral de Ierse vlag. Ik heb ontzettend genoten en een poster mee maar huis gekregen van de Kampanje. Deze is al ingelijst en hangt te pronken.

De band speelt nog elke avond tot en met begin december live, in een andere stad. Ga ze zien!

Ik zou zo nog een keer gaan. Maar het valt samen in de DCC tijd en dus kies ik voor allebei 1 x….. En ik hoop dat ze volgend jaar terugkeren, ik wil ze elk jaar minstens 1 x zien optreden. Hahaha, hopen dat we ze wel weer terug mogen zien en zij ook genoten hebben van ons.

Yvette Hazebroek- Bay en de Piraenauten

Bay is een jong meisje. Ze woont in een luchtstad, bij haar adoptieouders. Haar stiefbroertje Plum, is haar oogappeltje. Ze smokkelt allerlei dingen, voor soms duistere figuren met haar luchtballon de stad in. Ze is ook een luchtkind en dat kun je in deze wereld, maar beter niet zijn. Deze kinderen hebben allemaal hun eigen unieke kracht. Ik noem het een gave, zij een vloek. Luchtkinderen worden vaak ontvoerd, door piraenauten, omdat zij hun krachten inzetten in hun duistere zaakjes.

Het verhaal speelt zich grotendeels in de lucht af. Op schepen die soms aparte mensen vervoeren en waarvan Bay niet weet of ze te vertrouwen zijn.

De luchtsteden zien er mooi uit, toch wil je in sommige steden echt niet wonen. Ze zijn allemaal bereikbaar met luchtschepen. In de lucht liggen kapers en rovers op de loer. Ook het weer kan heel raar doen. De stormen zijn enorm gevaarlijk.

Het verhaal is met geen ander boek te vergelijken, dus daarom ook nog eens super origineel. Spannend en avontuurlijk.

Het leest vlot en de hoofdstukken zijn niet te lang. Als je de laatste bladzijde gelezen hebt, wil je eigenlijk meer. Dus ik hoop dat het er gaat komen in de toekomst.

De wereld van Bay is heel mooi beeldend op papier gezet. Je waant je echt in deze luchtwereld. Je ziet alles zo tot leven komen. Hierdoor sleept de auteur je het verhaal in…. En laat het je niet meer los.

De wereld is prachtig opgebouwd. Je kunt de steden zo voor je zien. Je loopt mee door de straten en ziet alles aan boord van de schepen goed voor je.

Een verhaal over vertrouwen, familie, vriendschap en liefde.

De cover is een scène uit het boek. Ontzettend leuk getekend!

Ik vind dit boek echt een aanrader. Het is goed te lezen voor de jeugd, maar ook volwassenen kunnen er helemaal in wegdromen.

Ik geef het 5 sterren*****